حضورغیاب، صله رحم مجازی

امروز یه خاطره ای یادم اومد که تا امروز یادم نیافتاده بود، زندگی چه امتحان سهل و ممتنعیه. باور کنم خواسته باشی بنده ت گم و گور بمونه توی این مسیر؟

تالیف قلوب کار خداست، اینکه من مدتهاست کوشیدم ولی عقل و مسیر کوششم یارای رساندنم به منزل الفت رو نداشتند، مقوله ی دردناکیست...

مفتاح قلوب دست خداست، کلید قلب ها چطور؟

نمی دونم دعاها برای سطح خاصی از افراد هستن یا هر کسی می تونه از ظن خودش به این ادعیه ی بلند مضامین با کلاس دستی بزنه و بهره ای ببره...

حس می کنم شاید حداقل فهم بیان قلبی برخی، سطحی میخواد...

الهم ارزقنا...

من که خدایا نمی دونم چی بگم

فقط 

إِلَهِی تَوَلَّ مِنْ أَمْرِی مَا أَنْتَ أَهْلُهُ

ما انت اهله...

برای جواب بعضی سوال‌ها نباید دور دنیا دنبال استاد گشت، باید روی سجاده ای، گوشه ی میز تحریری روی دفتری، از نوک قلمی، چیزی نوشت، جیزی خواند، چیزی گفت.

عمیق و دقیق...

یعنی شاید حاضر و آماده ست که به آدم برسونند این آب حیات رو، ولی چه کنند که ظرف قلب ها  هنوز پاکی دریافت یک کلام رو نداره...

به جاییم که نگو یه جاییم که نپرس...

وسط دنیا

وسط نقش ها

وسط امتحان ها

هر امتحانی که بساطش جمع میشه تاره نکته کنکوریشو می فهمم، بعضا سالها بعد...

بنده هایی داری که با داشتن اونا معطل و لنگ بندگی کردن نکردنه همچو منی نیستی، ولی من محتاج هدایت شدنم، محتاج قرارگرفتن خواست تو بر هدایت شدنم.